DE TREIN Het was vrijdagochtend om half 5. Ik hoorde buiten geschreeuw en tegelijkertijd iemand die snel de trap op kwam lopen. Max kwam binnen, hij keek bang en riep: ‘Iris, we moeten hier weg!’ Ik was bang en wist niet wat ik moest doen. Ik pakte mijn spullen en ging met hem mee. Ik vroeg wat er was, maar hij antwoordde niet. Het enigste wat hij zei was: ‘hoe sneller we hier weg zijn, hoe eerder we dit kunnen overleven.’ Overleven? dacht ik. Wat overleven? Hij zei dat we moesten gaan dus we stapte in de auto en vertrokken. Het geschreeuw van buiten werd steeds harder. Max trok zich er niets van aan en bleef op het gaspedaal drukken. We reden ondertussen al 120 kilometer per uur. Ik werd steeds banger en ik zei: ‘Max, vertel wat er is of ik ga niet met je mee en je zoekt het maar uit.’ Hij twijfelde. ‘Weet je nog dat ik altijd laat thuis was? Dat kwam omdat ik drugs verkocht. Ik dacht dat ik er op tijd mee kon stoppen maar niet dus. Mijn baas werd boos op me en de kopers nog boze...